نواحی روستایی و شهری به طور عمده به عنوان دو مجموعه سکونتگاه جدا و رقیب تلقی می گردند و بدینسان نوعی برنامه ریزی مجزا و تفکیک شده که یکپارچکی عرصه های فضایی را نادیده می گیرد، رایج می گردد. در حالی که شهر و روستا در گهواره ناحیه همزیست و هم بسترند، بطوریکه بین آنها روابط و تعاملات گوناگون و پیوسته ای وجود دارد. از این رو دیگر نمیتوان مناطق روستایی و شهری را در مطالعات و برنامه ریزیها به صورت جداگانه و منفک مورد بررسی قرار داد. بر همین اساس، پژوهش حاضر با روشی توصیفی – تحلیلی و براساس مطالعات کتابخانه ای به بررسی توسعه یکپارچه نواحی روستایی و شهری پرداخته و آن را به عنوان رویکردی فضایی و استراتژیک در نظام برنامه ریزی سکونتگاهی پیشنهاد نموده است. رویکردی که خالی از تعصبات شهری و روستایی رایج در برنامه ریزی، سکونتگاههای انسانی را به صورت یک کل واحد و به عنوان یک نظام فضایی یکپارچه در نظر می گیرد.
Rural and urban areas are seen as two separate settlements mainly, Thus a distinct and separate planning that ignores the integrity of the space, is common. While urban and rural areas in cradle of area are symbiotic, as there are a variety of interactions and relationships among them. Hence it can not examined in studies and planning rural and urban areas as individually and separated. Accordingly, the present study with a descriptive - analytical method and based on library studies has examined integrated development of rural and urban areas and it has proposed as spatial and strategic approach in settlements system planning . This approach is free from prejudices prevalent in urban and rural planning, considers human settlements as a whole and integrated spatial system.